بقعه امامزاده قاضی صابر، تعلق به دوران قاجار دارد و در شهر تهران، خیابان ونک، خیابان مجیدپور، خیابان امامزاده واقع شده است. این بنا در تاریخ ۱۱ مرداد ۱۳۸۴ با شماره ثبت ۱۲۵۳۹ به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شده است.
ابوالقاسم علی بن محمد، مشهور به قاضی صابر، از آل سجاد، یکی از بزرگترین و برجسته‌ترین علمای دینی زمان خود بود که از زمان فوتش ۸۹۷ سال می‌گذرد. او در همان محله ونک متولد شد. طبق نوشته شیخ عباس قمی و روایت‌های محلیان ونک، این مکان ابتدا به عنوان مجلس دروس علمی و دینی شناخته شده و او دانش‌آموزان بسیاری را تربیت کرده است.
تاریخچه امامزاده قاضی الصابر
بقعه امامزاده در طول تاریخ به مسئولین مختلف سپرده شده و برای اولین بار در دوران قاجار، دربار ناصری تقریبا به آقا سید یدالله، جانشین آقابزرگ رودباری، واگذار شد. در حال حاضر، خیسری نگهبان این مکان است. این مکان تقریبا از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۷ تعطیل بود و تنها در بعضی از بعد از ظهرهای پنج‌شنبه باز بود، اما اکنون بازگشایی شده است. از نظر تاریخی و اهمیت، بقعه امامزاده در رده نهم و از نظر تاریخی در میان دیگر امامزاده‌ها در رده چهاردهم قرار دارد.
ساختمان این بقعه هشت‌ضلعی است و از لحاظ معماری شباهت زیادی به خانه علی در کوفه دارد. در حیاط بقعه چند قبر نیز وجود دارد که شامل برخی از متولیان قبلی این آستان می‌شود. همچنین، در یکی از گوشه‌های حیاط درختی باستانی قرار دارد که مردم با آویزان کردن پارچه به شاخه‌های آن امیدوارند که حاجتشان روا شود.
بقعه امامزاده ابوالقاسم قاضی صابر در روستای ونک، پشت دانشگاه الزهرا واقع شده است. بر اساس نقلی که از نهایه الاعقاب آمده، او در همان روستا متولد شده و طبق زیارت‌نامه موجود، از نوادگان امام چهارم شیعیان است. بنا به سفارش میرزا یوسف مستوفی الممالک، صدراعظم ناصرالدین شاه قاجار، بقعه او در سال ۱۳۰۲ هجری قمری ساخته شد.
این بنا از سنگ مرمر با خطوط و شعرهای زیبا و قبر چوبی و تزیینات کاشیکاری ساخته شده است. این مکان زیارتی در یکی از کوچه‌های قدیمی ده ونک به نام کوچه امامزاده واقع شده و ساختمان آن از خشت و گل ساخته شده و بیش از ۷۰۰ سال قدمت دارد. تا دوران قاجار به دلیل جنگ‌ها و حوادث طبیعی مختلف، این بنا مخروبه شده بود و در زمان ناصرالدین شاه بازسازی و تعمیر شد، به طوری که به صورت آجری دوباره بنا شد.
